zadziwienie

zadziwienie [1]

to dziwne
ile w człowieku się skrywa
błękitu nieba
który trzeba wydobyć
pielęgnować zawzięcie
czuć pod palcami natchnienia
głębię anielskich metafor

pięknie jest
gdy człowiek siebie na nowo odkrywa
uczy się być więcej niż mieć
i zawsze wierzy w opatrzność
tych najmniejszych wzruszeń
pięknie jest
tak się jeszcze zadziwiać
[1] 29.03.08

dwa światy [2]

w dniu w którym słowo stało się poezją

niebo nabrało kształtu wieczności

miłość dojrzewająca złączyła nam ręce

połączyły się w nas sklepienia

gdzie światło świeciło w tym samym kierunku

pomimo ciemności

twoja nadzieja rodziła moje zaufanie

wierność uczyła wytrwałości

nawet jeśli różnią nas przeczucia

istnieją dwa światy ze wspólnym niebem

nic co małe działo się w nas nie zaniknienic

co wielkie zrodziło się z nas nie zaginie

pomiędzy nami jest przestrzeń wiary

ja wierzę w twoje zbawienie przy moim udziale

ty wierzysz we mnie nawet gdy słabnę

w dniu w którym poezja stała się wyznaniem

moja miłość łagodnie unoszona wiatrem

przyczajona u twojego cienia jest tajemnicą

odwiecznego stwarzania dwóch światów

gdzie jesteśmy tylko cieniem wiecznego tak
[2] 01.01.09