w cieniu aniołów

Pan Bóg lubi poetów [1]

na białej karcie zagiętej na rogach

rozlazłym pismem w cieniu aniołów

tworzy prawicą chronologię zdarzeń

zagubione pięć minut w teatrze absurdu

zaś lewą dłonią odwiecznej twórczości

wygładza próżność nadętej ambicji

wyciąga za uszy zbytniej dowolności

wyrywa chwasty samouwielbienia

Pan Bóg lubi poetów ma do nich słabość

czasem w nich budzi odgłos kamienia
[1] 21.07.06

wobec nas [2]

wobec nas
stręczycieli łatwych wyborów
na ukos życia
pod latarniami zapomnień
dzieję się coś co warto pochwycić
ująć przestrzenią słowa
namalować obrazem zachwytu
tę chwilę twojego oddania

już czas na wyciągnięcie spojrzenia
czuć zapach skoszonej trawy
na wzniesieniu utraty
gdzie światło z nocą się zmaga
a nasze łagodne uśmiechy porywu
uczą się tworzyć w sobie
odbicie słowa
które się nigdy nie myli
wobec nas
[2] 18.10.06