stary poeta wobec wszechświata

stary poeta wobec wszechświata [1]

gdy źrenice nie pozwalają chwytać światła
i wszystko staje się plamą
coraz więcej niepewności ma odbicie w poezji

choć poeta pamięta doskonale
czasami ślepemu przywraca wzrok i opamiętanie
lecz sam zostaje z własnym niezrozumieniem
jak i dlaczego zło jest naszym udziałem

znad przepaści widzi się więcej
choć sny już dawno nie przychodzą
stary poeta wobec wszechświata
ma takie samo podejście jak dziecko

nie wie gdzie jest granica granic
[1] 2009-08-27